Bin-jip - Boş Ev (2004) İnceleme

Bugünlerde film izlemek için çok değişik bir seçim yöntemim var. Bir gün, izlenmeyi bekleyen 473 adet film içinden, oturup seyretmek için film seçmek, yaklaşık yarım saat-kırkbeş dakika sürünce, kendi kendime uyuz oldum ve en baştaki filmi seçtim. Tabii Windows klasörleri sıralarken önceliği rakamlara verdiği için, ki binary sistemde de (ikili kodlama) önce rakamlar gelir, rakamla başlayan filmler en başta çıkıyordu. Listenin ilk başındaki 2:37 (2006) filmini izledim ve pişman olmadım.

Sonra bugün arkadaşım geldi ve film izleyelim dedi, bende sıradan gitme prensibime devam ettim, dolayısıyla 2 süper film birden (2006) isimli rezil bir yerli yapım izledik. İzlerken de çok sıkıldık. İkimiz de filmi beğenmedik. Sıradan gittiğime pişman olmuştum.

Biraz TDU2 oynadıktan sonra, sıkıldım ve günü bir film izleyerek tamamlamak istedim. Listenin başında 3-Iron (2004) yani bu film vardı. Bu filmi ne zaman edindim, neden bende bu film var veya neden bahseder hiçbir fikrim yoktu. Vakti zamanında izleme listeme aldıysam güzeldir diye düşündüm ve izlemeye başladım. Fark ettim ki film, en sevdiğim yönetmenlerden Kim Ki-Duk'a aitmiş. Filmin daha başında bu ismi görmüş olmak rahatlatıcıydı.



Hakkında hiçbirşey bilmeden, hatta özetini bile okumadan izlediğim bir film oldu. Dolayısıyla yönetmenin az diyaloglu filmlerine aşine olsam da, hiç diyaloglu filmi ilk başta ilginç geldi. Ama bu filmden bahsedeceksek, öncelikle yalnızlıktan bahsetmemiz gerekiyor. Çünkü yalnızlık sessizlik demektir, ve filmin sessizliği, bu açıdan bakarsanız çok anlamlı.

Kim Ki-Duk'un ilk izlediğim filmi, İlkbahar, Yaz, Sonbahar, Kış... Ve İlkbahar (2003)'dı, hiç unutmam çünkü Sinematek'de kız arkadaşımla el ele izlediğim bir filmdi. O anın kendi salt değeri, çok kötü bir filmi bile anlamlı kılabilecekken, böyle güzel bir film ve yeni tanıştığım bu yönetmenle unutulmazlar arasına girmişti.



Filmi izlerken ilk başlarda kendi kendinize sorular sormanız veya anlam verememeniz normaldir. Kasıtlı olarak tüm sorular havada bırakılmış ilk başlarda. Ne oluyor, neden oluyor, neden böyle yaptı, neden hiçbirşey söylemedi bilemiyorsunuz. Film kendi dinamiği içerisinde ilerleyen sahnelerde sizi de içine alarak yavaşça çözülüyor, tıpkı yeni tanımaya başladığınız bir kız gibi.

Çok beğendiğim filmler hakkında fazla konuşmayı sevmiyorum. Bu aynı, bir anlamda aşık olmak veya ona ait, onun türevinden bir duygu gibi. Yalnızlığın, bu kadar sade ve naif bir dille anlatıldığı bu film, aşık olunasıdır. Bunu da Güney Kore'li yönetmenizden başkası yapamazdı zaten. Çünkü yalnızlık konusu, çetrefilli bir konudur. İçine her şeyi koysanız da alır, hiçbirşey koymasanız da olur.

Filmlere Türkçe isim bulurken genelde çok kötü hatta bazen komik seçimler yapılıyor ama bu sefer "Boş ev" ismi, bu filme tabiri caizse cuk diye oturmuş. Yalnız insanlar sessizliğe alışkın olur, boş evler gibi. Yeterince o evde vakit geçirip, orayı benimserseniz. Orada yaşamayı öğrenip, karnınızı orada doyurur, orada dinlenir, oradan ileride saklamak isteyeceğiniz anılar olursa, orayı sevmeye de başlarsınız. Küçük kusurlu yerlerini onarmayı bile deneyebilirsiniz.



Sinemaya ait teknik terimler veya havalı leflarla bu film anlatılabilirdi. Her yönetmene ayrı bir "dil" gibi bakıyorum ben. Eğer ilgimi çekerse, o dili araştırıyorum çünkü merak ediyorum. Kim Ki-Duk amcamızın biraz çözülmesi zor bir dili olduğu söylenebilir. Gördüğüm kadarıyla bu filmi beğenmemiş çok fazla kişi de yok. Demek ki zor olsa da hoş bir dil. Eğer şimdiye kadar denemediyseniz tavsiye ederim.



Eğer filmi izlerseniz, yönetmen, 103 dakika boyunca size yalnızlıktan bahsedecek. Öyle ki, bazen tek bir cümle, hatta çok kasarsak tek bi kelime bile yeterli bu karanlık boşluğu anlatmaya. Kim Ki-Duk, 103 dakika da anlatmış.