Erkek, Dişi (1966) incelemesi

Masculin féminin: 15 faits précis

Neredeyse hiçbir şey, Jean-Luc Godard'ın kariyerinin başından itibaren tüm filmlerindeki klasik diyaloglara benzemez; karakterlerin karşılıklı şakalaşmaları, röportaj ya da sorgulama şeklini alır. Masculin, feminin'in (Erkek - Dişi) çekildiği dönemde, bu artık sıkı sıkıya uyulan bir ilke olmuştu, insanların birbirleriyle sadece pop-sınavlar, saldırgan sorgulamalar ya da "şöhret isimlerin" analizleri aracılığıyla konuşabildiği duygusu filme bir soğukluk katar. Ayrıca Godard'ın bu tür atışmaları açık bir röportaj tarzında filme alması, siyah-beyaz filmlerinin en coşkusuz örneğini ortaya koyarken karakterlerinin varoluşsal hücrelerinde yalnızlıklarını artırır.

Godard, bu filmi, o zamanki genç izleyicilerini hayal kırıklığına uğratma pahasına, hiçbir duygu paylaşımı taşımayan sosyolojik bir sorgulama olarak tasarladı. Cinsiyet rolleriyle ilgili görüşü, insanlardan nefret etme sınırındadır: Kızlar, çekici ama boş tavşan kızlar, geleceğin pop starları, tüketim odaklı bir toplumun oyuncakları; erkeklerse yapmacık, çapkın ve özenti isyancılardır ve ifade ettikleri tüm idealleri, yakın ilişkileri kadar boş ve geçici görünür. Godard, bu filmde, Jean Eustache'ın La Maman et La Putain'inden (Anne ve Fahişe, 1973) önce davranmıştır.

Yine de geriye dokunaklı bir şeyler, Godard şiirselliğinin geçici tortuları kalır: Toplumsal kargaşanın içinde, Jean-Pierre Leaud'nun delici gözlerindeki ölümsüz ifade ve filmlerde donup kalmış ruhsal düşünceleri aracılığıyla kendini gösteren kişisel bir hayal dünyası ve bir yalnızlık melankolisi vardır.