Iron Man 3 (2013)

Gidenin ardından su dökmek...

Buruk bir son… Tek cümle ile filmi tanımlamak gerekirse sanırım en uygunu bu olacaktır. Robert Downey Jr.’ın o kendine has üslubu ile alışılmışın dışında bir Demir Adam serisi izledik. Her zamanki muzipliği ile hem bizleri güldürdü, hem de heyecanımızın zaman zaman tavan yapmasını sağladı. Tabii bu başarı sadece onun başarısı değildir elbet. Ama Demir Adamı, Demir Adam yapan kendisidir. Bu seri de en büyük artı Robert Downey Jr.’ındır.

Çaresizlik… Bir çaresizlikten başladı Demir Adam hikâyesi, aynı şekilde de son buldu. İnsan çaresizken, o çaresizlik hissiyle dolmuşken bir şeyler yapabiliyordur belki de. Filmin, serinin ana teması buna değindi aslında. Usul usul sundu bizlere bunu, son filmde de açığa çıkardı bu çaresizliği. Hem de oldukça çaresiz bir şekilde. Demir Adam’ın yükselişini izlerken, gün be gün Teneke Adam’a dönüşmesini izledik. Demir Adam zamanla Teneke Adam’a dönüştü ama içinden yüreği çelik gibi bir Tony Stark çıktı. Ne kadar makine gücünü görsek de, aslında anlatılmak istenen insanın içindeki güçtü. Bu filmde de bu gücü görmüş olduk.



Filmin hikâyesi Demir Adam’ın en güçlü düşmanı Mandarin’den bahseder. Ortada en güçlü düşman var, var olmasına var da, başka bir şey yok maalesef. Önceki filmlerdeki kurgu bütünlüğü, olayların beklenmedik işlenişi ve canlılığı yok bu filmde. Çıtayı artırmanın gazabına uğramış film. Makinelerle daha öteye götüremeyeceklerini anladıklarından olsa gerek, insan önde tutulmuş. Bu da ister istemez beklentileri karşılayamadı ki, bunun neticesinde de sönük bir finalle ekrana veda etti. Baştan sona bir çaresizlik hissi uyandırmaya çalışarak insanları oyalayıp, film içerindeki kötü sürprizlerle de izleyicilerin beklentilerini bir kalemde çöpe atmışlar diyebilirim. Baştan sona Mandarin’i o kadar çok yücelttiler ki, beklenen karşılaşmanın heyecanı biraz fazla oldu. Umulan heyecan olmayınca da vasat bir son oldu Demir Adam için. Ne ilk iki film kadar aksiyonlu, ne de ilk iki film kadar duygulara hitap eden bir yapım olmuş. Her şeyi oldu bittiye getirmeleri konunun ve sahnelerin havada kalmasına sebep olmuş. İnsan tam bir duyguyu yaşarken ya da yaşayacakken beklenmedik şekilde o duyguyu birden söndürüyorlar.

Çaresizlik mi, azim mi, intikam mı? Duygu karmaşasının içinde buluveriyorsunuz birden kendinizi. Her filmde görmeye alışık olduğumuz yenilikler bu yapımda maalesef ki beklentinin altında kalmış. Halbuki Tony Stark ne güzel geliştirirdi biricik Demir Adamı’nı. Bir hayal kırıklığı üzerinden işlenen film de hayal kırıklığı ile sonuçlanacaktır elbet. Ama belirtmek gerekir ki, bu önceki filmlerden doğan bir hayal kırıklığıdır. Kendi içinde ilerleyememe durumuyla alakalı bir hayal kırıklığı.



Filmde Tony Stark’ı The Avengers filminin etkisinden kurtulamamış bir şekilde buluyoruz. Yaşanan uzaylı istilası onu derinden etkilemiş ve sevdiklerini korumakla ilgili düşünceleri yüzünden artık alışılmışın dışında bir Tony olmuş. Deyim yerindeyse elini eteğini çekmiştir her şeyden. Demir Adam hariç tabii ki. Aslında kendi içinde de bir ikilemdedir. Çok sevdiği Demir Adam mı, yoksa daha da çok sevdiği Pepper mı? Ruhsal bunalımlarından kurtuluşunu, sevgisini var edebilmek için neler feda edebileceğini gösteriyor Tony Stark bizlere. Eskisi kadar komik olmasa da halen komik sayılabilecek yeni Tony’i keşfetmeye çalışıyoruz hep beraber. Pepper ile kafa kafaya veriyoruz bunun için ve neler olduğuna, bu değişim sürecinin nasıl başlayıp nasıl son bulduğuna şahit oluyoruz. Sonunda da Demir Adam’ın sonunu ve Tony Stark’ın yeni başlangıcını görerek “mutlu son” ile salondan ayrılıyoruz. Görsel açıdan tatmin olsak da, beklentilerimizi karşılayamasa da, Tony Stark üzerinde çok fazlaca durup düşmanı Mandarin’den yeterince bahsetmese de… Buruk bir son ile ayrılıyoruz. Ne kadar kötülemiş olsam da, güzel bir film Demir Adam 3. Bu kötülemem diğer iki filmden kaynaklanan güzelliklere hitap etmeyen bir son olmasındandır. Hayal kırıklığı ile dolu bir vedanın dışa vurumudur sadece. Ne diyebilirim ki? Elveda Demir Adam...